Gdy zacząłem ją doganiać byliśmy już w parku, a dokładniej na polanie tej co kiedyś. Kumiko nagle się potknęła lub poślizgnęła i upadła. Podbiegłem i podałem jej rękę, złapała się mojej ręki, nogę oparła o moją prawą, czyli tą na której miałem ciężar i pociągnęła mnie za rękę odsuwając moja nogę - w ten sposób upadłem na nią,a ta przeturlała się ze mną i siedziała na mnie próbując mnie obezwładnić. Śmialiśmy się oboje. Wyrwałem się i przeturlałem, tym razem ja próbowałem ją unieruchomić, gdy już prawie mi się udało, ta podniosła mnie na nodze wygięła się do góry i przerzuciła mnie za siebie trzymając się moich rąk i zrobiła coś w stylu gwiazdy, lecz nadal oparta na moich rękach, siedziała mi na brzuchu i trzymała moje ręce. Zacisnęła dłonie mocno i przyciskała moje ręce do ziemi. Byłem silniejszy, lecz nie chciałem jej nic zrobić więc udało jej się mnie unieruchomić, nie mogłem sie wyrwać.
- To co teraz mi zrobisz? - zapytałem z uśmiechem patrząc na nią. Była cała mokra, jej czarno-biała sukienka przykleiła się jej do ciała, a jej włosy nabrały jeszcze większej głębi koloru poprzez przemoczenie. Ja również byłem cały mokry.
- Hmm, zastanówmy się... - powiedziała patrząc na mnie i delikatnie się uśmiechając. - Może to? - mówiąc to pocałowała mnie w usta, podniosła się i uśmiechnęła słodko, następnie puściła mnie, wystawiła mi język i zaczęła uciekać.
Nie wiedziałem co o tym myśleć, nie wiedziałem nigdy jak się zachować w takich sytuacjach dlatego ich unikałem nic nie mówiąc bądź kończąc sprawę. Podniosłem się i zacząłem ją gonić śmiejąc się cicho. Jedno było pewne, Kumiko udało się przywrócić mi humor. Dobrze się bawiłem przebywając z nią.

Wstałem rano około 7. Ubrałem się i wyszedłem z pokoju, umyłem się i zacząłem robić śniadanie dla wszystkich.
- Czuje się jak gosposia... - powiedziałem do siebie.
Kumiko skradała się, gdyż stałem plecami do wejścia od kuchni. Gdyby nie fakt, że słuch mam dobry, a wzrok jeszcze lepszy udało by się jej mnie złapać, gdyż wczesna godzina była do niej niepodobna.
Usłyszałem delikatne skrzypienie, spojrzałem na garnek, który stał obok mnie i zauważyłem jej sylwetkę w drzwiach. Poczekałem krojąc warzywa, aż podejdzie obserwując cały czas garnek, gdy zauważyłem, że chce się rzucić odsunąłem się łapiąc owy garnek pełny zimnej wody i chlusnąłem w nią.
- Słabo! - zaśmiałem się patrząc na mokrą Kumiko.
- Jesteś najgorszy! Dziewczyna chce się do Ciebie przytulić z rana, a Ty ją traktujesz zimną wodą! - krzyczała oburzona. - Jak ja mogę Ciebie lubić?! Co?  - dodała pytanie po chwili. Ja tylko wzruszyłem ramionami.
- A w ogóle powinieneś udawać, że mnie nie widzisz i nie słyszysz sprawiając mi przyjemność.
- Czyli miałem Cię okłamać byś lepiej się poczuła?
- Dajcie mi siły bo mamy tu kobiecego debila! - krzyknęła Kumiko i wyszła z kuchni śmiejąc się.
Zaśmiałem się również i ja, po czym dokończyłem śniadanie, które przy stole zjedliśmy we trójkę.

Szliśmy ulicami, nie było wiele ludzi.
- Nie boisz się, że rozpoznają Cię i zaatakują? - zapytałem patrząc na Yuusuke, ten nagle spojrzał się na mnie przestraszony.
- Zapomniałem! I co teraz?! - krzyczał.
- Spokojnie... na tą okazję wziąłem to. - powiedziałem zdejmując z głowy kapelusz Akatsuki i podając mu.
- Nie jest to najlepszy kamuflaż ale Twoja twarz będzie niewidoczna. - dodałem, a ten założył.
- Dzięki. - odpowiedział krótko i ruszyliśmy dalej. Po chwili dotarliśmy przed bramę willi.
- Są dwa wejścia: frontowe oraz tylne przez ogród. Wbrew pozorom tylne jest lepiej strzeżone, bo przez trzech strażników, a frontowe przez dwóch, lecz brama jest strzeżona przez kolejnych dwóch. Na tym piętrze jest jeszcze jeden strażnik, który sprawdza pokoje. U góry jest trzech strażników ustawionych po jednym na trzech balkonach. Ah, mój ekwipunek jest w salce treningowej na dole. - opowiedział Yuusuke. - Propozycje? - zapytał po chwili.
- Cóż, możemy przejść ogrodem, lecz nie wchodzić tyłem, a wskoczyć na balkon zdejmując jednego strażnika, a później zejść na dół zdejmując drugiego tego wewnątrz i zabrać ekwipunek. - zaproponowałem
- To byłby dobry pomysł, ale co jeśli strażnik z balkonu zauważy nas z daleka?
- Spokojnie, ja sobie dam radę. Na mój znak Ty wejdziesz również. - powiedziałem udając się na tył posesji.

Weszliśmy do salki, Yuusuke zabrał cały plecak z różnymi zwojami, torbę z dziwnymi narzędziami oraz normalny ekwipunek, wychodząc zabrał ze stojaka długą włócznię z ostrzem na końcu. Wziął jeszcze trochę przedmiotów od razu zakładając je i uciekliśmy tyłem, który został już oczyszczony. Wróciliśmy do Kumiko.
- Nic wam nie jest... to dobrze. - powiedziała patrząc na nas.
- Ci strażnicy nie byli shinobi to wiadome, że nic nam nie jest. - powiedziałem i poszedłem do swojego pokoju. Przebrałem sie, zostawiłem ekwipunek i wróciłem do Yuusuke w salonie. Zauważyłem jak czyści i reperuje marionetki.
- Czyli umiesz je kontrolować, hm ciekawe... w swoim życiu chyba tylko jedną osobę spotkałem z takimi umiejętnościami.
- Tak umiem je kontrolować, moje marionetki przypominają zwierzęta jak widzisz, potrafię naśladować każde zwierze ruchem. - powiedział pokazując na wilka, którego reperował. - potrafię też walczyć włócznią. - dodał po chwili.
Gadaliśmy i pokazywał mi swoje marionetki. Miał ich bardzo wiele po kilka sztuk, zwykle po dwie. W jego kolekcji były wilki,dziki,niedźwiedzie,sowy,jastrzębie,tygrysy,pantery,skorpiony,węże i wiele, wiele innych.

Wskoczyliśmy na drzewa.W oddali widać już było dwóch mężczyzn stojących przy wejściu.
- Dlaczego wszystkie kryjówki muszą być w jakichś lasach i są zwykle podziemne? - powiedziałem cicho do siebie.
Yuusuke wyciągnął zwój i odpieczętował dwa jastrzębie i trzy wilki. Wysłał jastrzębie na strażników, gdy były nad nimi tułowie im się otworzyły i wypadły bomby senbon, które wybuchły w powietrzu i zalały ich gradem igieł. Strażnicy nie byli słabi, jeden użył Daitoppy chroniąc siebie i kumpla przed senbon.
- Nie są głupi. - oznajmił Yuusuke i wysłał na jednego z nich wilki. Ja ruszyłem na swojego przeciwnika, który użył Doryuu Hebi tworząc skalnego węża i wypuszczając go w moją stronę. Wyciągnąłem Zetsumei, który zapłonął i użyłem Kasai no misairu, tworząc ognistą kulę na końcu miecza. Wąż otworzył paszczę, a ja wystrzeliłem kulę krusząc mu głowę. Wężowi odrosła głowa, lecz ja już byłem obok strażnika wziąłem zamach i próbowałem przeciąć przeciwnika na pół, lecz ten zdążył odskoczyć i użyć DOTON: KEKAI DOROU DOUMU zamykając mnie w skalnym więzieniu. Płomień na Zetsumei lekko przygasł.
* Wysysa chakre... muszę się szybko wydostać *
Rozglądnąłem sie Sharinganem i zauważyłem miejsce w którym było mniej chakry. Wbiłem nad tym miejscem Zetsumei, który mi oświetlał cel, użyłem Karyuu no Tekken i stworzyłem na swojej ręce ognistą zbroję wzmacniając siłę uderzenia. Wziąłem duży zamach i uderzyłem w punkt z najmniejszą ilością chakry, w tym miejscu więzienie pękło, złapałem za Zetsumei i wyskoczyłem, tam czekał już na mnie Doryuudan, czyli smok, który strzelał błotnymi kulami. Dzięki Sharinganowi uniknąłem ich zbliżając się ciągle do przeciwnika, gdy byłem blisko wystawiłem wskazujący palec lewej ręki nad którym zapłonął płomyk, owy płomyk wystrzeliłem w użytkownika Dotonu, ten dostał, a płomykowi udało się utrzymać przez sekundę. Nagle w miejscu, w którym stał ninja pojawił się ogromny ognisty filar o średnicy 5m. gdy technika się skończyła widać było tylko zwęglone ciało przeciwnika, nie do rozpoznania.

Weszliśmy do małego pomieszczenia na końcu którego były drzwi, nagle boczne ściany się rozsunęły ukazując setki wyrzutni kunai.
- Cholera! - krzyknąłem wiedząc, że Yuusuke nie da rady sie obronić. Stworzyłem klona stojącego obok kompana, wyciągnęliśmy Zetsumei.
*Użyjmy 70% Sharingana*
Skupiłem się, od razu wystrzeliły wyrzutnie. Odbijałem tylko te kunai, które mogły nas zranić. Dzięki Sharinganowi idealnie mogłem ocenić, które trafią nas. Wiedziałem też, że wszystkich nie dam rady odbić w jednym momencie więc uderzałem tak kunai mieczem, by ten strącał inny oszczędzając ruchów, a używając mocniej Sharingana.
Każda wyrzutnia miała po 5 Kunai, wyrzutni, które mogły nas trafić było 12 z każdej strony. Dwoma cięciami strącałem 6 Kunai, które trafiały w kolejne sześć i broniły nas. Takim sposobem wykonując 10 cięć strąciłem 60 Kunai, tak samo klon.
- Drugi raz zawdzięczam Ci życie. - powiedział Yuusuke patrząc na setki leżących Kunai.
- Twój ojciec nieźle się zabezpieczył... Jak Ty się tu przekradłeś? - zapytałem zdziwiony.
- Wcześniej się to nie uruchomiło... - odpowiedział. Odetchnąłem odpoczywając i wróciłem z użyciem Sharingana do 10% jak zwykle.
* Cholera, dawno nie musiałem tak skupiać go. *
Delikatnie się zaśmiałem.
* Dobry trening za cenę życia kompana. *
Ruszyliśmy dalej.

Przeciwnik rzucił Kunai oraz kilka Shurikenów. Wyciągnąłem Zetsumei i byłem przygotowany na odbicie ich. Nagle wystawił rękę i cisnął w nie powietrzem, niestety na jego niekorzyść wykonał to dość niezdarnie i tylko mnie drasnęło.
* Mogłem się domyślić. Itachi nie lekceważ przeciwnika. *
- Następnym razem się postaram - powiedział wyciągając kunai.
- Zobaczmy. - powiedziałem i pobiegłem, a raczej "pojawiłem" się przed nim, gdyż moja szybkość oznaczana liczbą 10 mi na to pozwalała. Przystawiłem mu Zetsumei do gardła, a ten spojrzał na mnie przestraszony. Wystawił dłoń i chciał cisnąć we mnie powietrzem, lecz przewidziałem to i odchyliłem się, skoczyłem za niego i przystawiłem mu od tyłu Zetsumei do szyji. Klepnąłem go w plecy aktywując tym samym genjutsu Kuro Kuukan Gaumon. Schowałem Zetsumei i odszedłem kawałek spokojnie. Przeciwnik upadł na kolana, najpierw złapał się za brzuch i próbował złapać coś w powietrzu przed brzuchem, następnie złapał się za gardło ścisnął i przystawił sobie Kunai do niego, nagle dźgnął się w gardło tym samym uwalniając z iluzji. Było za późno, zabił się wbijając sobie broń w krtań myśląc, że zabija wystającego z jego ciała mutanta - swojego przeciwnika.