- Taa, całkiem dobrze. - odpowiedziałem krótko i napiłem się Sake. Spojrzałem na Kumiko, spała.
* Tak szybko usnęła?! Ta kuracja musiała ją ostro wyczerpać... *
Zaniosłem ją do jej sypialni, sam położyłem się na fotelu w salonie i usnąłem.
Obudziłem się rano koło ósmej. Poszedłem zobaczyć do rannego. Nie spał, podszedłem i zapytałem.
- Pomóc?
- W-wody... - wyszeptał. Wziąłem szklankę z wodą, która stała obok rozłożonej kanapy i przystawiłem mu do ust lekko przechylając. Wypił wszystko.
- Od razu lepiej... nie piłem nic od dwóch dni. - powiedział cicho.
- Znam Twoją historię. - powiedziałem krótko patrząc się na niego.
- A ja Twoją. - zatrzymał się patrząc na mnie. - Uchiha. - dodał po chwili.
- Skoro znamy się z historii to może wyjawisz mi swoje imię?
- Yuusuke, a Ty Itachi? - odpowiedziałem mu kiwając głową. Milczał przez kilka minut, odpoczywał chyba po rozmowie.
- Ludzie mnie nienawidzą, znają mojego ojca tylko z polityki i fałszywej pomocy. Twierdzą, że jestem bestią nie człowiekiem, gdyż zabiłem takiego dobrego człowieka. - szeptał dalej. Chwile odpoczął znowu.
- Moja dziewczyna, Kotegawa była z bardzo biednej rodziny. Chciałem jej jakoś pomóc, poprzez historię jej rodziny nikt nie chciał jej przyjąć do pracy. Ojciec zaproponował, że zatrudni ją do kwiaciarni. Mamy wiele różnych sklepów i nie tylko. - opowiadał dalej szeptem. Znów odpoczął.
- Okazało się, że zabrał ją do swojego laboratorium. Ona miała w swojej krwi nieuaktywnione Kekkai Genkai. Ojciec chciał je zdobyć rosnąc w siłę, lecz ona... - zatrzymał się i popłakał.
- Zginęła podczas badań. Nie wiedziałem, że nie żyje, myślałem, że pracuje w kwiaciarni, byłem tam wiele razy ale nie było jej, w jej domu również, jej rodzice nie wiedzieli, gdzie znikła. Zacząłem szukać jej, trafiłem do laboratorium ukrytego i tam znalazłem notatki... dalej wiesz co się stało. - dokończył szeptając. Odpoczął i opowiedział mi jego ucieczkę jeszcze. Po tej rozmowie dotarło do mnie, że może istnieć więcej ludzi podobnych do mnie. Zbiegów, którzy postąpili źle dla dobrej sprawy. Była godzina 9 jak skończyliśmy gadać. Udałem się do kuchni i przyrządziłem śniadanie.

Do salonu weszła ospale Kumiko przecierając oczy.
- Co tak wcześnie dzisiaj? - zapytałem patrząc na nią.
- Kto rano wstaje... - nie dokończyła, gdyż zaczęła ziewać.
- Śniadanie masz w kuchni.
- Kochany jesteś. - powiedziała udając się do kuchni. Ja siedziałem dalej, na fotelu. Kumiko zjadła śniadanie i poszła pod prysznic. Po 30min wyszła przebrana w nowe, nie pomięte przez sen ciuchy. Sprawdziła stan rannego i usiadła obok mnie na fotelu.
- Co Cię tu sprowadza tak w ogóle? - zapytała.
- Cóż, byłem u Satsuki, no i uciekając spotkałem tego zbiega. Nie mogłem go do normalnego szpitala zanieść więc musiałem do Ciebie.
- Czekaj, byłeś u Satsuki? Ruszyłeś najpierw do niej, a nie do mnie?! - oburzyła się Kumiko.
- Em, no tak... bo po drodze miałem... - tłumaczyłem się.
- Dobra, wybaczam Ci. W miłości trzeba wybaczać. Uciekałeś od niej?
- Jakiej miłości?! - oburzyłem się, a Kumiko się zaśmiała. - No to długa historia. - dokończyłem.
- A może ten zbieg to tylko pretekst żeby uciec od Satsuki i przyjść do mnie bo to mnie naprawdę kochasz? - prowadziła wywód Kumiko.
- I tak bym tutaj przyszedł i tak bo obiecałem Ci, że Cię odwiedzę. I jaka miłość znowu?!
Kumiko znów się zaśmiała.
- Oj nie bądź taki sztywny. Nic się nie zmieniłeś, nadal jesteś taki spięty i bez humoru.
Uśmiechnąłem się.
- Potraktuje to jako komplement. - odpowiedziałem.

Szliśmy w stronę tego samego parku co kiedyś. Wspomnienia nadal się trzymały.
- Głodna trochę jestem. - powiedziała Kumiko patrząc na stragany z jedzeniem.
- Kupmy coś. - powiedziałem podchodząc. Kupiłem nam 2x Onigiri z nadzieniem. Jedliśmy po drodze do parku.
- Pamiętasz kilka lat temu, chyba trzy byliśmy tutaj. Nie myślałam, że tak sprawy się potoczą. - mówiła już cicho i spokojnie, a nie jak w jej zwyczaju szybko i głośno.
- Tak, również nie myślałem, że będzie tak jak jest.
- Wiesz, co do Yumi... to była moja przyjaciółka, podejrzewałam ją o jakieś dziwne związki z organizacjami, ale nie pomyślałam, że chodzi o Ciebie... w pewnym sensie może być to przeze mnie, to co się stąło.
- Zapomnij, stało się tak z mojej własnej głupoty, jestem kim jestem, sama wiesz i to ja powinienem wyczuć w tym podstęp. Eh, to wszystko zbyt dobrze wyglądało, żeby było prawdziwe. - Powiedziałem i spojrzałem na Kumiko, która była dość smutna. - To nie Twoja wina, rozchmurz się. - powiedziałem uśmiechając się i kładąc dłoń na głowie Kumiko. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Szliśmy dalej.

Po chwili dotarliśmy do parku. Usiedliśmy na ławce, na tej samej co kiedyś.
- Pamiętam jak tu siedzieliśmy jeszcze zanim zdobyłeś mistrza Katon.
- Mhm, pamiętam. Troszkę się urosło w siłę przez ten czas. - powiedziałem uśmiechając się lekko.
- Wtedy, jak siedzieliśmy to zrobiłam tak. - kończąc mówić oparła głowę o moje ramie pokazując co zrobiła.
Zaśmiałem się.
- A później Yumi stwierdziła, że ją zdradzam bo mam Twoje włosy na ramieniu.
- Tak pamiętam, mówiłeś. Wtedy przed walką przespałeś się u mnie i miałeś jeszcze gorzej. - dokończyła Kumiko i zaśmiała się.
- Bardzo mi pomogłaś. - zaśmiałem się i spojrzałem w niebo. Kumiko nadal opierała głowę o moje ramie.
- To z wspomnieniem było tylko pretekstem żeby położyć sobie głowę na moim ramieniu prawda? - zapytałem.
- Emm... wcale nie.
Nadal patrzyłem w niebo.

Biegłem tak aż do polany, która jednak oddalona była kawałek. Kumiko była szybsza ode mnie nawet w prawdziwej walce. Jej szybkość była porównywalna z ciągłym używaniem Hayaku Onore. W tej zabawie również mnie dogoniła i rzuciła mi się na plecy przewracając mnie.
- Mam Cię! Teraz zrobisz wszystko co Ci rozkażę! - zaśmiała się Kumiko siedząc mi na plecach i wydzierając koraliki z dłoni.
- Tego nie było w umowie! - mówiłem przyparty twarzą do ziemi.
Kumiko dała rade wyrwać mi koraliki z dłoni i przypięła je sobie do włosów.
- Wreszcie się do Ciebie poprzytulam! - powiedziała Kumiko kładąc mi się na plecach.
- Z tym też mam złe wspomnienia!
- Oj bądź cicho jak Cię dziewczyna przytula.
Cóż, nie lubiłem okazywać uczuć, a na pewno nie tak ekspresywnie, lecz z Kumiko było inaczej. Promienisty i niezaprzeczalnie dziecinny charakter Kumiko działał na mnie uspokajająco i z chłodnego Itachi'ego potrafiłem stawać się dość radosny. Kumiko z reguły była osobą radosną i uśmiechniętą, była bardzo impulsywna i żywiołowa. Uwielbiała wszelkiego rodzaju zabawy oraz czułości. Potrafiła być poważna, nie zawsze kiedy trzeba, ale zawsze kiedy chciała. Umiała brać odpowiedzialność na siebie pomimo charakteru i wywiązywała się zawsze z obietnic.
Przez to wszystko lubiłem ją, nawet jak mnie dręczyła.

Obudziłem się o 8, lecz stwierdziłem, że nie ma sensu wstawać tak wcześnie, gdyż i tak nie mam gdzie trenować więc postanowiłem pospać dłużej. Obudziłem się o godzinie 11, ubrałem się i poszedłem przygotować śniadanie. Przygotowałem śniadanie, nagle do kuchni weszła Kumiko w śmiałej nocnej koszuli. Odwróciłem wzrok, by nie patrzeć na jej ciało.
- Heeej Itachi... - ospale powiedziała i nagle zaśmiała się cicho.
- Ohh, nie bądź taki nieśmiały i nie rób z siebie niewiniątka! Kobiety nie widziałeś? - żartowała sobie ze mnie.
- Śniadanie na stole. - powiedziałem i ruszyłem do łazienki umyć się nadal nie patrząc na nią.
Wziąłem prysznic i gdy chciałem sie ubrać zauważyłem, że moich ubrań nie ma.
* Eh, mogłem się domyślić, zawsze to robiła nawet u mnie w domu... *
Uchyliłem drzwi i rozleciałem sie w kruki, wyleciałem z łazienki i zauważyłem Kumiko stojacą za drzwiami.
- Ej! To nie fair! Oszukujesz! - krzyczała patrząc na lecące ptaki.
Wleciałem przez uchylone drzwi do swojego pokoju, złożyłem najpierw rękę i zamknąłem za sobą drzwi, następnie złożyłem się cały i ubrałem w swoje ciuchy.
- Nie myślałem, że będę musiał wykorzystywać swoje umiejętności w takich celach... - powiedziałem cicho do siebie i westchnąłem wychodząc z pokoju.

Cóż, nie wiele się działo, cały dzień minął siedząc w domu i rozmawiając. Zjedliśmy obiad,gadaliśmy,kolacje,gadaliśmy, a później umyliśmy się, Kumiko podała leki rannemu i poszliśmy spać.
Następnego dnia obudził mnie trzask. Zerwała się burza, sprawdziłem czy zamknąłem okno i poszedłem spać dalej. Kolejna rzecz jaka mnie obudziła to dziwne uczucie nad ranem. Otwarłem oczy i zobaczyłem obok siebie skierowaną do mnie twarzą Kumiko.
* Co jest?! *
Odsunąłem się i usiadłem na łóżku. Kumiko się obudziła przez to.
- Hej Itachi... - wymamrotała.
- Jakie hej? Co robisz w moim łóżku? - nie powinno mnie to dziwić znając charakter Kumiko.
- Burza była... bałam się...
- Ale Ty się nie boisz burzy przecież.
- Czepiasz się Itachi... chodź spać. - wymamrotała i przykryła się kołdrą.
Wstałem, ubrałem się i wyszedłem było dość ciemno i ponuro na zewnątrz, gdyż lało. Wbrew pozorom była to godzina 9 rano.

Yuusuke dał rade już chodzić, więc zajął się tym i nawet porannymi ćwiczeniami. Ja siedziałem i czekałem. O godzinie 12 Kumiko się obudziła wyszła w swojej półprzeźroczystej koszuli nocnej przecierając oczy i rozciągając się.
- Czemu nie wróciłeś do łóżka? - zapytała i ziewnęła. Yuusuke słysząc to spojrzał na mnie i uśmiechnął się dziwnie.
- Ubierz się, prześwituje Ci to ubranie. - odpowiedziałem chłodno.
- Oj, źle Ci było? Cieplej było przecież we dwoje, a dziś chłodny dzień. - przemilczałem to. Kumiko poszła się umyć, następnie się ubrała i zjadła śniadanie. W trakcie jej jedzenia rozmawiałem z Yuusuke.
- To dlatego jesteś przy niej inny. Hah, Itachi... nie takie historie o Tobie słyszałem. - śmiał się ze mnie nadal się dziwnie uśmiechając.
- Nieporozumienie, taka jest Kumiko, co zrobię.
- No patrz... biedny pan Uchiha gnębiony przez dziewczynę, musi być Ci ciężko nie? Współczuje... - mówił to z widocznym sarkazmem i udawanym smutkiem.
- Odczep się.
- Hah, no to też ciekawe, że wybrała akurat Ciebie jako swój cel. Nie wiem co widzą dziewczyny w takich typkach jak Ty. Udajesz takiego złego i chłodnego oraz taką ciotę co nigdy nie widziała dziewczyny w pełni piękna.
- Uważaj na słowa. - Syknąłem podirytowany. - Coś szybko Ci humor wrócił po żałobie. - te słowa mogłem sobie oszczędzić, gdyż Yuusuke słysząc to opuścił głowę i odszedł nic nie mówiąc.
* Eh, gówno mnie on obchodzi, jeszcze będzie mnie obrażał i żartował sobie ze mnie jakbyśmy byli kumplami. Za dużo sobie pozwala. *
Po chwili jednak moje myśli się lekko zmieniły.
* Ciężko mu pewnie jest po stracie dziewczyny, może w ten sposób dał radę zapomnieć o tym na chwilę?Chociaż lepiej, żeby nie zapominał o swojej ukochanej. W sumie czemu ja się nim przejmuję? *