Powoli zaczęły do mnie docierać jakieś stłumione dźwięki. Jakbym słuchała je przez szklankę. Nie były częste, lecz mogłam spekulować, że wysokie. Oczy nie chciały się otworzyć. Moje ciało otulało przeraźliwe, gryzące w kości zimno, szczególnie w plecy. Po jakimś czasie zaczęłam czuć ból. Ogromny ból całego ciała z pulsującymi miejscami - nadgarstki, kostki, szyja i brzuch. Z każdą sekundą moja świadomość wracała, a zatem odczuwałam wszystkie negatywne bodźce bardziej. Czułam się wyczerpana, wiedziałam, że moja głowa jest opuszczona w dół, lecz nie potrafiłam jej podnieść. Po kilkunastu minutach znów spróbowałam podnieść powieki, nadal zdawały się ważyć tony, lecz zdołałam wreszcie na coś spojrzeć. Początkowo wszystko było rozmazane. Zauważyłam, że w pomieszczeniu, w którym znajduję się jest bardzo słabe oświetlenie, jakby półmrok. Obrazy zaczęły się powoli wyostrzać, lecz dopiero po dwóch minutach nagle odzyskałam pełną sprawność ciała. Nie czułam się, aż tak wyczerpana, słyszałam normalnie, lecz ból wzmocnił się. Był dwukrotnie większy. Okazało się, że jestem przykuta metalowymi klamrami za kostki, nadgarstki, szyję i brzuch do metalowe łoża identycznego jak to do robienia sekcji zwłok. Było ustawione pionowo, nie poziomo jak zwykle. Nie mogłam zbytnio poruszać głową, lecz zdołałam się rozglądnąć. Pominęłam fakt, że dół mojego ciała był okryty tylko bielizną, a klatka piersiowa ściśnięta wąskim kawałkiem bandażu. Kątem oka widziałam coś dziwnego, czarnego na lewej piersi, bliżej środka. Jakby na sercu. zasięg wzroku nie pozwalał mi obejrzeć co to. Pomieszczenie nie było duże. Obok mnie były jeszcze dwa takie stoły również ustawione pionowo. Po dwóch stronach było pełno szafek z jednej wyglądały jak na dokumenty, a z drugiej jak na przyrządy jakieś. Nigdzie nie widziałam drzwi. Naprzeciw mnie była jakaś mała biblioteczka, a po tym miejscu krzątał się jakiś młody, mający może dwadzieścia lat chłopak o krótkich, sterczących blond włosach. Ubrany był w biały, medyczny strój. Nie zauważył, że obudziłam się. Powoli, zachowując ciszę pocierałam prawym nadgarstkiem o metalowe klamry, które były kajdanami. Miałam przymrużone oczy, by w razie, gdyby spojrzał nie zauważył, że ocuciłam się. W końcu udało mi się rozciąć skórę i krew zaczęła kapać na podłogę. Nie słyszał tego, jego własne kroki zagłuszyły ten dźwięk. Podszedł do jakiejś szafki po mojej prawej, a wtedy utworzyłam ostrze z krwi dosięgające jego szyi. Było bardzo cienkie, przypominające igłę.
- Rusz się, a pozbawię Cię głowy. - powiedziałam spokojnie, a głos rozbił się po pomieszczeniu. Spojrzał na mnie obracając tylko głowę.
- Mogę zwyczajnie zrobić krok w tył i nie sięgniesz mnie. - powiedział i odsunął się, lecz ja wydłużyłam swoje ostrze do tego stopnia, że dotknęło jego szyi i rozcięło lekko skórę.
- Jesteś pewien? Jeżeli nie chcesz zginąć radzę Ci uwolnić mnie. - odparłam po chwili przyglądając mu się. Ten uśmiechnął się i pokiwał głową na boki.
- Jak mnie zabijesz to nie uwolni Cię nikt. Lepiej schowaj to ostrze. - mówił równie spokojnie co ja. Jego argumenty nie przekonywały mnie w żadnym stopniu.
- Jak mnie nie uwolnisz to też nikt się nade mną nie zlituje. W ten sposób mogę chociaż ulżyć sobie pozbawiając Cię życia. Gdybyś mnie uwolnił miałbyś nadzieję na dalsze swoje losy. - ściszyłam trochę głos, lecz nadal raczej słyszał mnie bardzo wyraźnie. Odgięłam lekko rękę do tyłu ile pozwalały mi kajdany, a ostrze przy jego szyi lekko cofnęło się.
- Dobra! Dobra! Uwolnię Cię. - powiedział i wyciągnął z kieszeni jakiś kluczyk. Podszedł, a w tym momencie ja skracałam ostrze, by ciągle miał je przy szyi. Gdy kucał obracałam nadgarstek przez co dawałam radę ciągle nie dawać mu możliwości ucieczki. Najpierw odpiął klamrę na brzuchu, później stopy, które stały na podstawku, przez co nie zawisłam przyczepiona za ręce. Później odpiął lewą rękę, a na końcu prawą. Nie miałam sił sama utrzymać się na nogach zatem poleciałam wprost na niego, wykorzystałam ten impet i wsunęłam swoją stopę za jego nogi i runęłam razem z nim na ziemię. Ostrze skróciłam odpowiednio, więc teraz opierałam się lewą ręką o jego ramię, a prawą wykorzystywałam do swojego Kekkei Genkai.
- Gdzie są moje ubrania i rzeczy? - zapytałam, a ten wskazał szafkę po lewej stronie. Z trudem podniosłam się i ostrze zmieniło się na ciecz, która wiła się w powietrzu. Podeszłam pod to miejsce i otwarłam mebel. W środku rzeczywiście były moje ubrania. Zawiązałam kilka pieczęci i stworzyłam klona, który obserował mężczyznę. W tym momencie jeszcze oglądnęłam tą dziwną rzecz na mojej lewej piersi. Był to jakiś znak, jakby tatuaż. Ubrałam się w swoje ubrania, założyłam cały ekwipunek i odwołałam klona.