Byłem już całkiem niedaleko lasu, do którego zmierzałem. Zrobiło się ciemno więc postanowiłem przenocować, szczególnie wiedząc, że w tamtym miejscu nie będzie noclegu prawdopodobnie. Wszedłem do knajpy, wieczorem było tam pełno ludzi, wszyscy byli zajęci sobą więc spokojnie podszedłem pod bar i usiadłem.
- Poproszę wodę i chciałbym wynająć pokój na noc. - powiedziałem spokojnie wyciągając pieniądze.
- Niestety wszystkie pokoje są zajęte, przepraszamy. - powiedział mężczyzna podając mi wodę. Nic nie odpowiedziałem, zapłaciłem za wodę i siedziałem myśląc o noclegu. W pewnym momencie podszedł do mnie lekko wcięty nieprzyjemny mężczyzna.
* Wiedziałem, że tak się stanie. *
- Hej Ty! Dziwaku! - podnosił głos stojąc obok mnie, nie zwracałem uwagi nie chcąc mieć kłopotów. - Tak do Ciebie mówię zasrańcu. - dodał po chwili, lecz nadal nie odpowiadałem. - Wkurzasz mnie, a szczególnie Twój wygląd! Będę musiał Ci przemalować Twoją białą smutną buźkę. - w tym momencie złapał za szklankę z moją wodą i chlusnął mi nią w twarz. Błyskawicznie podniosłem się uderzając go lewą ręką z "młoteczka" w motek i przystawiłem mu prawą dłoń otwartą w stronę jego szyi. Z dłoni wysunął się kościany sztylet i zatrzymał się centymetr przed jego gardłem.
- Ta kość jest zdolna przeciąć stal, z Twoim gardłem również sobie poradzi. - powiedziałem patrząc na niego jak zwykle bez wyrazu.
- Dobra! Spokojnie, już sobie idę! - zaczął się szarpać i lekko skaleczył się o kość, puściłem go i wsunąłem ją w dłoń. Za plecami usłyszałem słowa.
- Jeszcze cię załatwię zmutowany skurwysynie.
Usiadłem przy barze, a barman nalał mi wody za darmo.

W prawdzie nie chciałem walczyć, chciałem swobodnie odejść, mężczyzna podbiegł do mnie i uderzył mnie potężnie w szczękę, tak że aż rzuciło mi głową na bok, następnie dostałem z drugiego sierpowego, kolejnym uderzeniem był cios w brzuch, a ostatnim podbródkowy, po którym się przewróciłem. Nie broniłem się, nie miałem zamiaru uciekać się do przemocy. Miałem nadzieje, że znudzi go to i odpuści sobie, gdy zemści się za akcję wewnątrz baru.
- Co jest, kurwa?! - krzyknął poirytowany patrząc na mnie i zaczął mnie kopać. Uderzenia wcale nie były takie bolesne, przyzwyczajony byłem do większego bólu przez co te nie robiły na mnie wrażenia.
- Hej chłopaki, kolega nie chce się z nami bawić, kończymy to, zakopiemy go na śmierć jak psa. - powiedział do swoich trzech kumpli, a Ci podbiegli i zaczęli mnie kopać.
* Jednak nie mogę być obojętny... *
Ustawieni byli wokół mnie, podparłem się jedną ręką i przerzucając nogi pod sobą i zmieniając rękę podciąłem ich wszystkich i wstałem.
- Wasze ciosy nie robią na mnie wrażenia. - powiedziałem spokojnie i odszedłem kilka kroków, lecz w moją stronę poleciał nóż. Przeleciał mi obok głowy, gdy odwróciłem się już biegli na mnie.

Dotarłem do owego lasu, Lasu Shikkotsu. Wszedłem wgłąb i znalazłem jaskinie w której przenocowałem. Było tam zimno i wilgotno, lecz musiałem tam nocować.
Obudziłem się rano, zobaczyłem, że na końcu owej jaskini są jakieś kawałki drewna i miejsce po ognisku.
* Z tego co słyszałem pełno zbiegów się tutaj ukrywa... nie dziwię się, sam nie wiem gdzie jestem i gdzie jest wyjście. Ten las to istny labirynt z kości. *
Wyszedłem z jaskini i oglądnąłem leżące tu kości.
* Tak jak myślałem, po wielu latach nadal mają w sobie sporo wapnia i emanują chakrą... *
Znalazłem ogromną kość, która miała z wysokość 15m, wyglądała jak żebro jakiegoś potężnego gada. Dotknąłem ją i sprawdziłem, była jakby nienaruszona.
* Cóż, czas zacząć... *
W tym momencie wystawiłem przed siebie dłonie, a z nich wysunęły się kolce, a na całej dłoni malutkie igiełki. Energicznym ruchem wbiłem i kolce i ledwo widoczne dla oka igiełki w ogromną kość i dzięki temu, że cały las emanował chakrą wyczułem za pomocą Kekkai Genkai składowisko wapnia w tej kości. Kość była jak nowa pomimo lat, nie dziwiłem się, w tym lesie, który jest podobno jednym z trzech miejsc opanowania Senjutsu było to normalne.

Trening został zakończony tak jak zamierzałem, lecz nie z takimi efektami jak zamierzałem.
Cały las był wypełniony chakrą, mój organizm miał już jej nadmiar, tak samo stało się w wapniem, które wchłaniałem. Przekroczyłem wszelkie limity chakry oraz wapnia w organizmie, moje Kekkai Genkai oszalało. Nagle straciłem siłę, upadłem, ogromny ból w brzuchu, złapałem się za niego, aż nagle wyszła ze mnie ogromna, 3m kość, która przebiła mi lewą dłoń, kość po chwili się wsunęła, następnie z całego mojego ciała powychodziły kości długości min. 1,5m, każda wyglądała jak kolec. Nie było to zwyczajne dla mojego KG, gdyż odczuwałem ogromny ból przy wysuwaniu się, nie tak jak zwykle - bezboleśnie. Kości wychodziły na zmianę i chowały, tak cały czas, leżałem 15min na ziemi i byłem podrzucany przez wychodzące z pleców kości, następnie upadałem i znów. Nie mogłem tego opanować, a ból sprawił, że zemdlałem. Obudziłem się na chwilę, ból był ogromny, osiągałem swoje limity, kości wychodziły dalej miały nadal długość ok. 2m, wysuwały się błyskawicznie i chowały się błyskawicznie, bez mojej wiedzy miałem na sobie zbroję z kości - Hone no Yoroi, lecz nie miałem na niej skóry.
* Prawdopodobnie to mój koniec. * - myśl przewinęła mi się przez głowę. Byłem pewien, że moje ciało tego nie wytrzyma, a szczególnie ja sam. Ból był tak ogromny, że wolałem umrzeć niż cierpieć dalej. Zemdlałem z wyczerpania i bólu.

Znów się obudziłem, miałem dużo więcej siły, głowę miałem odwróconą w prawą stronę, przez co mogłem zauważyć promienie światła wpadające przez małe okienko, wszystko wskazywało na poranek.
- Długo spałeś, prawie nie oddychałeś przez sen. Dwa tygodnie snu na granicy życia. - usłyszałem znów melodyczny głos, lecz dość smutny. Odwróciłem głowę w stronę mówcy i zdziwiłem się tym co ujrzałem.
Obok mnie siedziała niewysoka, szczupła dziewczyna o bladej,białej skórze, szarych oczach i pastelowo-różowych ustach. Miała białe długie włosy, a za uchem duży jaskrawo pomarańczowy kwiat. Wydawało się, że kwiat jest wielkości jej twarzy. Cała dziewczyna dawała wrażenie delikatnej jak płatek śniegu, byle dotkniecie lub zbyt mocny promyk może go zniszczyć.
- Nabrałeś sił... to dobrze. Twoje rany nadal są ... są Twoje. - powiedziała spokojnie, jej twarz była bez emocji, lecz czuć było uśmiech przebijający się przez smutek. Podniosłem rękę i spojrzałem na nią, moje przedramię nie miało pełnej skóry, były dziury, przez które błyszczały białe kości. Spojrzałem na swoją klatkę, na środku nie było w ogóle skóry. Wyglądało wszystko jak przy Hone no Yoroi.

- Jak masz na imię? Opowiedz mi trochę o sobie. - powiedziała po 5min ciszy i patrzyła na mnie równie dziwnie, a raczej miło jak wcześniej.
- Jestem Kimimaro, ostatni członek klanu Kaguya, mieszkam w Oto oraz jestem liderem Sound Five. - powiedziałem krótko.
- Myślałam, że opowiesz mi coś o swoim życiu.
- Nie mam pięknych historii z życia, nie są one radosne, prawdopodobnie nie chcesz ich słyszeć. - powiedziałem i poprawiłem się na łóżku, podniosłem się jakby siedząc.
- Twoje życie też nie było lekkie? Pozwolisz, że wyżalę Ci się i opowiem Ci moją historię? - zapytała szepcząc delikatnie z oczami, które błagały o wysłuchanie.
- Nie jestem odpowiednią osobą do pocieszania, więc nie licz na to.
- Jestem... tak na prawdę nie mam imienia, mój ojciec nie przywiązywał do tego wagi, a matka była zastraszona. Ludzie nazywali mnie Hana, od kwiatu we włosach, który zawsze noszę. Mój ojciec był znienawidzonym i wspaniałym w swoim fachu zabójcą. Zabijał znane osobistości, przywódców oraz wszystkich, którzy krzywo na niego spojrzeli. Pewien bogacz zlecił raz mojemu ojcu zabójstwo przywódcy Yu-Gakure. Ojciec bez problemu wykonał to zadanie pomimo straży i dziesiątek ninja. Bogacz niestety okazał się mniej bogaty niż opisywali i nie miał jak zapłacić za zlecenie, ojciec wziął tylko zaliczkę, resztę sam odebrał. Ograbił dom, zabił bogacza i jego żonę, a córkę uprowadził jako zapłatę. Owa córka to moja matka, miała wtedy 15lat, w wieku 16lat urodziła mnie i w tym wieku straciła głos, ojciec załatwił to przy pomocy noża. Nie miałam imienia, matka była nałożnicą znanego zabójcy. Gdy dorosłam, czyli osiągnęłam wiek 16lat ludzie z wioski postanowili pozbyć się już 36letniego shinobi'ego jakim był mój ojciec, podpalili nasz dom w nocy. Ojciec zorientował się i uciekł, wiedział, że w tym wieku nie poradzi sobie z całą wioską, a moja wioska słynęła z tego, że było w niej wielu wykwalifikowanych ninja. Matka ukryła mnie w piwnicy pod ziemią, a sama zginęła przed płonącym domem. Po dwóch dniach wyszłam z piwnicy i zastałam zgliszcza oraz ciało matki. Pochowałam ją i wyruszyłam w las Shikkotsu, gdyż tutaj kryli się wszyscy nie nadający się do koegzystowania w społeczeństwie. Znalazłam ten domek, w którym się osiedliłam i mieszkam tutaj do dzisiaj. Mam teraz 17 lat i nadal jestem Hana. Został mi tylko ojciec, który nie znał uczuć takich jak: "miłość","dobroć","pomoc". Nie posiadam żadnych specjalnych umiejętności i żadnych perspektyw na życie. - dziewczyna opowiadała bardzo spokojnym głosem, ale jak na szept dość stanowczym, patrzyła ciągle mi w oczy i nawet nie mrugnęła. Czułem jak bardzo ją to wszystko boli, a szczególnie jak bardzo tęskni za matką.

Obudziłem się, dziewczyna spała oparta głową o moje łóżko.
* Dlaczego ciągle tu siedzi? Nie ma obowiązków? *
Zsunąłem z siebie kołdrę i spojrzałem na swoje ciało, było zdrowe, przynajmniej tak wyglądało. Usiadłem na łóżku i zsunąłem z niego nogi.
* Ciekawe czy mam siłę chodzić. *
Wstałem i bez problemu chodziłem. Prawdopodobnie cały ten las wspomagał moją regenerację. Wziąłem swoją koszulę z końca łóżka zacząłem ją ubierać na siebie.
- Już masz siły samemu chodzić? - zapytała Hana podnosząc się.
Ubrałem na siebie koszulę, poprawiłem włosy.
- Jestem już zdrowy. - powiedziałem spokojnie wiążąc swój pas.
- Co masz zamiar teraz zrobić? Wracasz? - zapytała dziewczyna swoim melodyjnym głosem. Poczekałem, wsłuchałem się w ton i dopiero nabrałem oddechu.
- Sprawdzę coś. Nie zapomniałem, że mam pomóc Ci w zemście. - powiedziałem i ubrałem buty.
- Nie musisz, to nie jest Twój problem. - powiedziała spuszczając głowę. Udałem się w stronę drzwi.